Aile yaşantısında geçmiş yıllarda anne babanın hâkimiyeti söz konusu iken, günümüzde birçok aile hayatlarının merkezine çocuklarını koymaktadır. Çoğu ebeveyn daha çocukları dünyaya gelmeden onlar için her şeyi düşünüyor ve hazırlıyorlar. Çocuğun okulu için evler taşınıyor, daha fazla imkân sağlayabilmek için işler değiştiriliyor, hafta sonları öncelik çocukların yüzme, futbol, satranç kursları oluyor… Bütün bunlar olurken çocuk ne kadar önemli ve biricik olduğunun farkına varıyor böylelikle kendi ihtiyaçlarının, isteklerinin her zaman diğerlerinden daha önce gelmesi gerektiğini öğreniyor.
Bu şekilde büyüyen çocuklar aile dışında farklı ortamlarda bulunduklarında da aynı ayrıcalıklara sahip olmak istiyorlar. Örneğin, sınıfta her parmak kaldırışına söz hakkı verilmesini veya arkadaşları tarafından oyunlarda hep talep edilen olmayı istiyorlar ve bunlara sahip olamadıklarında ise mutsuz oluyorlar. Sonrasında ise kısır döngü başlıyor… Biricik çocuğu mutsuz olan anne baba, daha çok mutsuz oluyor ve bu duruma neyin sebep olduğunu bir türlü anlamıyorlar. Öğretmenlerle ve diğer çocuklarla konuşarak çözümler bulunmaya çalışılıyor ve sonrasında ise cevabın içinde gizli olduğu o cümle sarf ediliyor “ben çocuğum için her şeyi yaptım.”
Bilinmelidir ki, genellikle böyle bir sendrom yaşayan çocuğun sebebi aile tarafından bilinmeden empoze edilen “en çok sen önemlisin” düşüncesidir. Kendi çocuğunu diğer bütün çocuklardan çok daha değerli gören, onun yanlışlarını kabul ederken diğer çocukları olabildiğince rahat eleştiren aileler sadece kendi mutluluğu ve üzüntüsünü düşünen bireylerin yetişmesine sebep oluyorlar.
Özetle ebeveynler unutmamalıdır ki, hiçbir sorumluluk verilmeden büyütülen, her istediği sorgusuzca yerine getirilen, sadece kendinin değerli olduğuna inandırılarak büyütülen çocuklar mutsuz oluyorlar. Tabii ki, anne babalar çocukları için elinden geleni yapmalıdırlar fakat, en iyisini yapmakla onların en iyisi olduğunu düşünmenin arasındaki farka dikkat etmelidirler.
